گفت‌وگوی مهندس دهبیدی‌‌پور (معاون پارک علم و فناوری دانشگاه شریف) با ماهنامه سرآمد، شماره ۴۳ (دوره جدید) ویژه نوروز ۱۳۹۷:
شاه‌بیت غزل نوآوری باز این است که فناوری به خودی خود ارزشی ندارد. اگر ما دانش، فناوری، ایده، محصول آزمایشگاهی یا پایان نامه‌ای داشته باشیم و آن را درکمد بگذاریم تا کسی آن را نبیند، حتی اگر دُر گرا نبها باشد، ارزشی ندارد. نباید انتظار داشته باشیم فناوری تا زمانی که به مرحله ارز ش‌آفرینی نرسیده، محصول یا سرویس ارزشمندی باشد. وقتی می‌گوییم نوآوری باز، یعنی بکوشید از ایده‌های دیگران استفاده کنید و بگذارید دیگران هم از ایده‌های شما استفاده کنند. این رابطه دوسویه‌ای است که اتفاق می‌افتد. چرا؟ چون شاید جاهایی برای ارزش آفرینی ایده‌های من وجود دارد که از توان من خارج است. و برعکس آن این است که من از ایده‌های شما استفاده کنم، چون شاید من راهی برای ارز ش‌آفرینی داشته باشم که در مجموعه شما نباشد. با این نگاه، پارادایم نوآوری باز شکل م یگیرد و کل معادلات را در دنیای فناوری تغییر می‌د‌هد. در کشور هم نمونه‌هایی می‌بینیم که باید به سمت درهای باز برویم. نوآوری باز مانند مسابقه دوی امدادی است. یعنی من تا جایی دویده‌ام و ادامه مسیر را باید فرد دیگری که توانای یاش بهتر و بیشتر است، بدود. در دوی امدادی، نوع چینش دونده‌های هر تیم متفاوت است. اینکه چه کسی اول بدود و چه کسی نفر دوم باشد، متناسب با توانمندی و نیاز فرد و تیم است.
